افتاده زندگی به کمین هلاک ما

چندان که وارسی به سر ماست خاک ما

ذوق گداز دل چقدر زور داشته ست

انگور را ز ریشه برآورد تاک ما

بردیم تا سپهر غبار جنون چو صبح

برشمع خنده ختم شد ازجیب چاک ما

تاب و تب قیامت هستی کشیده ایم

ازمرگ نیست آن هه تشویش و باک ما

کهسار را ز نالهٔ ما باد می برد

کس را به درد عشق مباد اشتراک ما

قناد نیست مائده آرای بزم عشق

لذت گمان مبرکه زمخت است زاک ما

پست و بلند شوخی نظاره هیچ نیست

مژگان بس است سر به سمک تاسماک ما

آخربه فکرخویش فرورفتن است وبس

چون شمع کنده است گریبان مغاک ما

صیقل مزن بر آینهٔ عرض انفعال

ای جهد خشک کن عرق شرمناک ما

بیدل ز درد عشق بسی خون گریستی

ترکرد شرم اشک تو دامان پاک ما